Bu yönerge, istekte dosya isminden sonra (dizinde belirtilen dosya bulunmayabilir) belirtilen yol verisinin kabul edilip edilmeyeceğini denetler. Dosya isminden sonra belirtilen yol verisi PATH_INFO ortam değişkeninde betiklerin kullanımına sunulabilir.

Örneğin, içinde sadece here.html dosyası bulunan bir /test/ dizinimiz olsun. /test/here.html/more ve /test/nothere.html/more isteklerinin her ikisi de PATH_INFO değişkenine /more verisinin atanmasını sağlar.

AcceptPathInfo yönergesine atanabilecek argüman sayısı üçtür:

Off

Sadece dosya isminden sonra yol verisi bulunmayan istekler kabul edilir. Yukarıdaki örnekteki gibi /test/here.html/more şeklindeki istekler bir 404 (Nesne bulunamadı) hatasıyla sonuçlanır.

On

Mevcut bir dosyaya ait bir dosya isminden sonra bir yol verisinin de belirtildiği istekler kabul edilir. Yukarıdaki örnekteki gibi /test/here.html/more şeklindeki istekler, /test/here.html geçerli bir dosya olduğu takdirde kabul edilir.

Default

Dosya isminden sonra yol verisi belirtilen isteklerin nasıl ele alınacağı istekten sorumlu eylemci tarafından saptanır. Normal dosyalar için çekirdek eylemci öntanımlı olarak PATH_INFO isteklerini reddeder. cgi-script ve isapi-handler gibi betiklere hizmet eden eylemciler ise genellikle PATH_INFO isteklerini öntanımlı olarak kabul ederler.

AcceptPathInfo yönergesinin birincil amacı eylemcinin PATH_INFO istekleri hakkında verdiği kabul veya red kararını geçersiz kılabilmenizi sağlamaktır. Örneğin, PATH_INFO’ya dayalı olarak içerik üretmek için INCLUDES gibi bir süzgeç kullandığınız takdirde bu geçersizleştirme zorunlu olur. Normal dosyalar için çekirdek eylemci normal olarak isteği reddederdi, böyle bir durumda bir betiği etkin kılmak için aşağıdaki gibi bir yapılandırma kullanabilirsiniz:

Belge yolu üzerindeki dizinlerde dağıtık yapılandırma dosyalarının bulunmasına izin verilmişse sunucu bir isteği işlerken önce bu dizinlerde bu yönergede belirtilmiş yapılandırma dosyasını arar. Örnek:

Sunucu, /usr/local/web/index.html belgesini döndürmeden önce,

şeklinde bir yapılandırma ile iptal edilmiş olmadıkça yönergeler için /.acl, /usr/.acl, /usr/local/.acl ve /usr/local/web/.acl dosyalarını okur.

Bu yönerge, yanıtın içerik türü text/plain veya text/html olmak şartıyla yanıta eklenecek karakter kümesini (karakter kodlamasınının ismini) belirler. Bu, asıl davranış çoğunlukla kullanıcının istemci yapılandırmasına bağlı olmakla birlikte, yanıtın gövdesinde META elemanı vasıtasıyla belirtilmiş karakter kümesini geçersiz kılar. AddDefaultCharset Off şeklinde bir atama bu işlevselliği iptal eder. AddDefaultCharset On ile bu işlevsellik etkin kılınmaktan başka iso-8859-1 karakter kümesini öntanımlı olarak yanıta eklenir. Yönergede karküm olarak belirtilecek değerler, MIME ortam türlerinde kullanmak üzere IANA’da kayıtlı karakter kümesi değerlerinden biri olmalıdır. Örnek:

AddDefaultCharset yönergesi sadece, metin kaynaklarının hepsinin aynı karakter kümesine sahip olduğu bilindiği takdirde ve her birinde ayrı ayrı karakter kümesi belirtmek çok külfetli olacaksa kullanılmalıdır. Buna bir örnek, CGI betikleri tarafından üretilmiş içeriğe sahip kaynaklara karakter kümesinin eklenmesidir; böyle kaynaklar çıktıda kullanıcı tarafından sağlanmış veri içermeleri nedeniyle karşı siteden kaynaklanan betikli saldırılardan zarar görebilir. Bununla birlikte, bir öntanımlı karakter kümesi belirtmek, tarayıcılarında “karakter kodlamasını kendiliğinden sapta” özelliğini etkin kılmış kullanıcıları korumayacağından daha iyi bir çözüm bu betikleri bu tür saldırılara karşı düzeltmek veya en iyisi silmektir.

Bu yönerge yanıtın MIME türüne bağlı olarak bir istek için belli bir çıktı süzgecini etkin kılar.

Aşağıdaki örnekte mod_deflate modülünce sağlanan DEFLATE süzgeci kullanılmıştır. Bu süzgeç, text/html veya text/plain olarak yaftalanmış tüm çıktıyı (ister durağan ister devingen olsun) istemciye göndermeden önce sıkıştırır.

İçeriğin birden fazla süzgeç tarafından işlenmesini isterseniz süzgeç isimlerini noktalı virgüllerle ayırarak belirtebilirsiniz. Ayrıca, bu süzgeçlerin her biri için ayrı bir AddOutputFilterByType yönergesi belirtmek de mümkündür.

Aşağıdaki yapılandırma text/html olarak yaftalanmış tüm betik çıktılarının önce INCLUDES sonra da DEFLATE süzgecinden geçirilmesine sebep olur.

AllowEncodedSlashes yönergesi kodlanmış dosya yolu ayracı içeren URL’lere izin verir (/ yerine %2F ve ek olarak \ için ilgili sistemlerde %5C kullanılmış URL’ler). Normalde böyle URL’ler bir 404 (Nesne bulunamadı) hatasıyla reddedilirler.

AllowEncodedSlashes On, çoğunlukla PATH_INFO ile bir arada kullanıldığı zaman kullanışlıdır.

Sunucu AccessFileName yönergesi ile belirtildiği şekilde bir .htaccess dosyasına rastlarsa önceki yapılandırma yönergelerinin hangilerinin geçersiz kılınmak üzere bildirildiğini bilmek ister.

Yönergeye değer olarak None belirtilirse .htaccess dosyaları tamamen yok sayılır. Bu durumda, sunucu dosya sisteminde rastladığı .htaccess dosyalarını okumaya dahi çalışmayacaktır.

Bu yönergeye All değeri atanırsa, .htaccess bağlamında kullanılabilecek her yönergeye .htaccess dosyalarında izin verilir.

yönerge-türü olarak aşağıdaki yönerge grup isimlerinden biri belirtilebilir:

AuthConfig

AuthDBMGroupFile, AuthDBMUserFile, AuthGroupFile, AuthName, AuthType, AuthUserFile, Require ve benzeri yetkilendirme yönergelerinin kullanımını izin verilir.

FileInfo

Belge türünü denetleyen mod_mime Add* ve Remove* yönergeleri, DefaultType, ErrorDocument, ForceType, LanguagePriority, SetHandler, SetInputFilter, SetOutputFilter yönergelerinin kullanımına izin verilir.

Indexes

Dizin içeriğinin listelenmesini denetleyen AddDescription, AddIcon, AddIconByEncoding, AddIconByType, DefaultIcon, DirectoryIndex, FancyIndexing, HeaderName, IndexIgnore, IndexOptions, ReadmeName yönergelerinin ve benzerlerinin kullanımına izin verilir.

Limit

Konak erişimini denetleyen Allow, Deny ve Order yönergelerinin kullanımına izin verilir.

Options

Dizinlere özgü özellikleri denetleyen Options ve XBitHack yönergelerinin kullanımına izin verilir.

Örnek:

Bu örnekte AuthConfig ve Indexes grubundaki yönergeler bir dahili sunucu hatasına yol açmayacaktır.

Bu yönerge bir dizin için yetki alanı ismi belirler. Bu alan istemciye bildirilerek kullanıcının hangi kullanıcı ismini ve parolasını kullanacağını bilmesi sağlanır. AuthName tek bir argüman alır. Bu bakımdan eğer alan ismi boşluk karakterleri içeriyorsa ismin tırnak içine alınması gerekir. Çalışması için AuthUserFile ve AuthGroupFile gibi yönergelerden başka AuthType ve Require yönergelerinin kendine eşlik etmesini gerektirir.

Örnek:

AuthName için belirtilen dizge çoğu tarayıcı tarafından parola diyaloğunda gösterilir.

Bu yönerge bir dizin için kullanıcı kimlik doğrulaması türünü belirler. Olası kimlik doğrulama türleri Basic ve Digest’tir.

Kimlik doğrulamasının gerçekleşmesi için AuthName ve Require yönergelerini de kullanmalısınız. Bunlara ek olarak sunucunun AuthUserFile ve AuthGroupFile gibi yönergelere de ihtiyacı vardır.

Bu yönerge Apache’inin CGI bekitlerini çalıştırmak için kullanacağı yorumlayıcıyı nasıl bulacağını denetlemek için kullanılır. Örneğin, CGIMapExtension sys:\foo.nlm .foo satırı .foo uzantılı CGI betik dosyalarının FOO yorumlayıcıya aktarılmasını sağlar.

Bu yönerge RFC2616 ve RFC1864’te tanımlandığı gibi Content-MD5 üretimini etkin kılar.

MD5, verideki herhangi bir değişikliğin ileti özetinin değişmesi olarak yansıması nedeniyle yüksek derecede itimat sağlayan keyfi uzunlukta bir "ileti özeti" (bazen "parmakizi" dendiği de olur) hesaplama algoritmasıdır.

Content-MD5 başlığı öğe gövdesinin iki uç arasında ileti bütünlük sınamasının yapılabilmesini sağlar. Bir istemci veya vekil aktarılan öğe gövdesinde rastlantısal bir değişiklik olup olmadığını saptamak için bu başlığın doğruluğunu sınayabilir. Başlık örneği:

Her istekte ileti özeti hesaplanacağından (değerler saklanmaz), bu yönergenin sunucunuzda başarım sorunlarına yol açacağına dikkat ediniz.

Content-MD5, herhangi bir modül değil, sadece core modülü tarafından sunulan belgeler için gönderilir. Örneğin, SSI belgeleri CGI betikleri tarafından çıktılanırlar ve bayt seviyesinden çıktılar bu başlığa sahip olmazlar.

Sunucudan zaman zaman kendi MIME türü ile uyuşmayan bir belge sunması istenir.

Sunucu, belgenin içerik türünü istemciye bildirmek zorundadır. Eğer sunucu bunu normal yollardan saptayamazsa içerik türü olarak DefaultType ile belirtilen değeri gönderir. Örneğin, GIF dosyaları bulunan bir dizinde .gif uzantısına sahip olmayan dosyaların da bulunması durumunda, bu dizin için,

belirtilmesi uygun olurdu.

Bu yönergenin sadece öntanımlı MIME-türünü sağlaması nedeniyle ForceType yönergesinden farklı olduğuna dikkat ediniz. Dosya ismi uzantıları dahil, tüm diğer MIME-türü tanımları ortam türünü tanımladığı noktada bu öntanımlı türü sunulan veri için geçersiz kılacaktır.

Directory ve </Directory> sadece ismi belirtilen dosya sistemi dizininde ve bunun altdizinlerinde uygulanacak bir yönerge grubunu sarmalamakta kullanılır. Bir dizin bağlamında kullanılabilecek her yönergeye izin verilir. dizin-yolu bir dizinin tam yolu olabileceği gibi Unix kabuk tarzı bir dosya ismi eşleştirme kalıbı da olabilir. Kalıp dizgesinde, ? herhangi bir tek karakterle, * herhangi bir karakter dizisiyle eşleşir. Ayrıca [] karakter aralıkları da kullanılabilir. ‘/’ karakteri ile hiçbir kalıp karakteri eşleşmez, bu bakımdan <Directory /*/public_html> ile /home/user/public_html değil, ama <Directory /home/*/public_html> eşleşecektir. Örnek:

~ karakterine ek olarak gelişkin düzenli ifadeler de kullanılabilir. Örnek:

yönergesi /www/ içindeki üç rakamdan oluşan dizinlerle eşleşecektir.

Eğer çok sayıda (düzenli ifade olmayan) Directory bölümü, bir dosyayı içeren bir dizinle veya üst dizinlerinden biri ile eşleşiyorsa, uygulama en kısa eşleşmedeki yönergelerden başlayarak .htaccess dosyalarındaki yönergelere kadar genişletilir. Örneğin,

bölümleri ile /home/web/dir/doc.html belgesine erişirken şu aşamalardan geçilir:

• AllowOverride None yönergesi uygulanır (.htaccess dosyaları iptal edilir).
• AllowOverride FileInfo yönergesi uygulanır (/home dizini için).
• Sırayla /home/.htaccess, /home/web/.htaccess ve /home/web/dir/.htaccess dosyaları içindeki FileInfo yönergeleri uygulanır.

Normal bölümlerin tamamı uygulanıncaya kadar düzenli ifadeler değerlendirilmez. Düzenli ifadelerin tamamı yapılandırma dosyasında görüldükleri sıraya göre sınanırlar. Örneğin,

düzenli ifadeli bölümü, tüm normal Directory bölümleri ve .htaccess dosyaları uygulanıncaya kadar değerlendirilmeyecektir. Düzenli ifadeleri değerlendirmeye sıra gelince düzenli ifade /home/abc/public_html/abc ile eşleştirilecek ve buna ilişkin Directory uygulanacaktır.

<Directory /> için öntanımlı Apache erişiminin Allow from All oluşuna dikkat ediniz. Bunu şöyle bir blokla değiştirmeniz,

ve erişilebilir olmasını istediğiniz dizinleri ayrıca belirtmeniz önerilir. Daha ayrıntılı bilgi edinmek için Güvenlik İpuçları belgesine bakınız.

Dizin bölümleri httpd.conf dosyasında yer alır. Directory yönergeleri iç içe olamazlar ve bir Limit veya LimitExcept bölümü içinde bulunamazlar.

DirectoryMatch and </DirectoryMatch> yönergeleri Directory gibi sadece ismi belirtilen dosya sistemi dizininde ve bunun altdizinlerinde uygulanacak bir yönerge grubunu sarmalamakta kullanılır. Tek farkla argüman olarak bir düzenli ifade alır. Örnek:

yönergesi /www/ içindeki üç rakamdan oluşan dizinlerle eşleşecektir.

Bu yönerge httpd tarafından dosyalarının sunulacağı dizini belirler. Alias benzeri bir yönerge ile eşleşmedikçe, sunucu istenen URL’deki yolu, belge yolu haline getirmek için belge kök dizinine ekler. Örnek:

yapılandırması ile http://www.my.host.com/index.html isteği /usr/web/index.html ile eşleştirilir.

DocumentRoot ile belirtilen dizin bir bölü çizgisi ile bitirilmemelidir.

Bu yönerge, sunucunun teslimat sırasında gerektiği takdirde bir dosya içeriğinin okunması için bellek eşleme kullanıp kullanmayacağını belirler. Öntanımlı olarak, bir isteğin yerine getirilmesi, mod_include kullanarak sunucu tarafından çözümlenen bir dosyanın teslimatı sırasında olduğu gibi, bir dosya içindeki veriye erişilmesini gerektirdiğinde Apache, işletim sistemi tarafından desteklendiği takdirde dosyayı belleğe eşler.

Böyle bellek eşleme kimi zaman başarım artışını beraberinde getirirse de bazen sorunlardan kaçınmak için bellek eşlemeyi kapatmak daha iyi sonuç verir:

• Bazı çok işlemcili sistemlerde bellek eşleme httpd’nin başarımını düşürebilmektedir.
• DocumentRoot NFS gibi bir ağ dosya sistemi üzerinde ise ağ kopması sonucunda, bir dosyanın silinmesi veya dosya okuma işleminin kesilmesi durumunda httpd parçalama arızası vererek çökebilir.

Bu tür sorunlardan dolayı zarar görülebilecek sunucu yapılandırmalarında dosya teslimatında bellek eşlemlerinin kullanımını şu şekilde iptal etmeniz gerekir:

Bu özellik, sadece NFS dosya sistemi üzerinde sunulan dosyaları kapsamak üzere şu şekilde kolayca kapatılabilir:

Bu yönerge, dosya içeriğinin istemciye teslimi için httpd’nin çekirdeğin dosya gönderme desteğini kullanıp kullanmayacağını belirler. Öntanımlı olarak, bir isteğin yerine getirilmesi, bir durağan dosyanın teslimatı sırasında olduğu gibi, bir dosya içindeki veriye erişilmesini gerektirmediği takdirde Apache, işletim sistemi tarafından destekleniyorsa dosyayı istemciye teslim etmek için çekirdeğin dosya gönderme özelliğini kullanır.

Çekirdeğin dosya gönderme mekanizması, okuma, gönderme ve tampon ayırma işlemlerini ayrı ayrı yapmaktan kaçınır. Fakat bazı platformlarda veya bazı dosya sistemlerinde aşağıda belirtilen işlemsel sorunlardan kaçınmak için bu özelliği iptal etmek daha iyidir:

• Bazı platformlar, derleme sistemince saptanamayan bozuk bir dosya gönderme desteğine sahiptir; özellikle eğer derleme işlemi dosya gönderme desteğinde sorun olmayan bir makinede yapılıp çalıştırılabilir dosyaların sorunlu makineye kurulduğu durumda bu saptama yapılamayacaktır.
• Linux’ta IPv6 kullanırken dosya gönderme desteği bazı ağ kartlarındaki TCP toplama sağlaması aktarım hatasını tetikler.
• DocumentRoot ağ dosya sistemi (NFS veya SMB gibi) üzerinde olduğu durumda çekirdek ağ dosyalarını kendi arabelleği üzerinden sunamayabilir.

Bu sorunlardan muzdarip sunucu yapılandırmaları için bu özelliği şöyle iptal edebilirsiniz:

Bu özellik, sadece bir NFS veya SMB dosya sistemi üzerinde sunulan dosyaları kapsamak üzere şu şekilde kolayca kapatılabilir:

Bir sorun çıktığında veya hata oluştuğunda Apache şu dört işlemden birini yapacak şekilde yapılandırılabilir:

1. Yerleşik bir hata iletisi çıktılanır.
2. Özel bir ileti çıktılanır.
3. Sorunu/hatayı işleyecek yerel bir URL-yoluna yönlendirme yapılır.
4. Sorunu/hatayı işleyecek harici bir URL-yoluna yönlendirme yapılır.

İlk seçenek öntanımlıdır. Diğer üç seçenek ErrorDocument yönergesinin argümanları (hata kodundan sonra bir URL veya hata iletisi) ile belirtilir. Apache bazı durumlarda sorun/hata ile ilgili ek bilgi verecektir.

URL’ler yerel yollarda (DocumentRoot’a göre) bir bölü çizgisi (/) ile başlatılabileceği gibi istemci tarafından çözümlenecek tam bir URL şeklinde de belirtilebilir. Bunlar yerine, tarayıcıda gösterilmek üzere bir ileti de belirtilebilir. Örnekler:

Bunlardan başka, Apache’nin kendi hata iletilerinin kullanılacağı özel default değeri ile belirtilebilir. Normal şartlar altında gerekmese de, bir şey belirtilmediği takdirde mevcut bir ErrorDocument yönergesini miras alan yapılandırmalarda Apache’nin kendi hata iletilerinin kullanımı default değeri açıkça belirtilerek örnekteki gibi zorlanabilir:

ErrorDocument yönergesinde bir uzak URL (önünde http bulunan bir yol) belirtildiğinde, belge aynı sunucuda olsa bile, Apache’nin istemciye belgeyi bulacağı yer için bir yönlendirme göndereceğine dikkat ediniz. Bunun bazı istenmeyen etkileri vardır; en önemlilerinden biri istemcinin hata kodu yerine bir yönlendirme durum kodu alacak olmasıdır. Bu, bir URL’nin geçerliliğini durum koduna göre saptayan istemciler veya robotlar için yanıltıcı olacaktır. Buna ek olarak, ErrorDocument 401 için bir uzak URL belirttiğiniz durumda istemci 401 durum kodunu almayacağı için kullanıcıdan parola isteğinde bulunamayacaktır. Bu bakımdan, ihtiyaç duyduğunuz takdirde, ErrorDocument 401 yönergesine yerel bir belge belirtmelisiniz.

Sunucunun ürettiği hata iletileri "çok kısa" olduğu takdirde, Microsoft Internet Explorer (MSIE) öntanımlı olarak bu hata iletilerini yoksayar ve bunun yerine kendi "kullanıcı dostu" hata iletilerini kullanır. "Çok kısa" eşiği duruma göre değişmekle birlikte, genellikle, hata iletileriniz 512 bayttan büyük olduğu takdirde MSIE kendi hata iletileri yerine sunucunun ürettiği hata iletilerini gösterecektir. Bu konuda daha fazla bilgiyi Q294807 kodlu Microsoft Knowledge Base makalesinde bulabilirsiniz.

Çoğu yerleşik hata iletisi özel iletilerle değiştirilebilse de bazı durumlarda ErrorDocument ile ne belirtildiğine bakılmaksızın yerleşik hata iletileri kullanılır. Özellikle, bozuk bir istek saptandığında normal istek işleme hemen devre dışı bırakılır ve yerleşik hata iletisi döndürülür. Bu, hatalı istekler yaparak güvenlik sorunlarına yol açılmak istenmesi durumlarında gereklidir.

mod_proxy kullanıyorsanız, gerekise vekili olunan sunucu yararına özel hata iletileri üretmenizi sağlayabilen ProxyErrorOverride yönergesini etkin kılabilirsiniz. Bu yönergeyi etkinleştirmezseniz Apache vekaleten sunulan içerik için özel hata sayfaları üretmeyecektir.

2.0 öncesi sürümlerde iletiler bir çift çift-tırnak içine alınmayıp, tek bir çift-tırnak ile başlatılması yeterli olurdu.

ErrorLog yönergesi sunucunun saptadığı hataları kaydedeceği dosyanın ismini belirtmek için kullanılır. dosya-yolu ile göreli dosya yolu belirtildiği takdirde dizininin ServerRoot ile belirtilen sunucu kök dizinine göre belirtildiği varsayılır.

dosya-yolu bir boru imi (|) ile başlatıldığı takdirde hata iletilerinin hata günlüğünü işleme sokacak komuta borulanacağı varsayılır.

Dosya adı yerine syslog kullanılırsa, sistem desteklediği takdirde günlük kaydı syslogd(8) üzerinden yürütülür. Öntanımlı olarak local7 syslog oluşumu kullanılır. Bunu syslog:oluşum sözdizimini kullanarak değiştirebilirsiniz. Buradaki oluşum syslog.conf(5) kılavuz sayfasında belirtilen oluşum isimlerinden biri olabilir.

GÜVENLİK: Günlük dosyalarının saklandığı dizin, sunucuyu başlatan kullanıcı dışındakiler tarafından yazılabilir olduğu takdirde güvenliğinizin nasıl tehlikeye gireceği güvenlik ipuçları belgesinde ayrıntılı olarak açıklanmıştır.

FileETag yönergesi, belge bir dosyaya dayandığı takdirde ETag (Entity Tag - öğe etiketi kısaltması) yanıt başlığı alanını oluşturmakta kullanılacak dosya özniteliklerini yapılandırır. (ETag değeri, ağ band genişliğinden kazanmak için arabellek yönetiminde kullanılır.) Apache 1.3.22 ve öncesinde ETag değeri daima dosyanın düğümü, boyutu ve son değişiklik zamanından (mtime) oluşurdu. FileETag yönergesi ne kullanılması gerektiğini belirleyebilmenizi sağlar. Değer olarak belirtilebilecek anahtar sözcükler şunlardır:

INode

Dosyanın düğüm numarası hesaba katılır.

MTime

Dosyanın son değişiklik tarih ve saati dahil edilir.

Size

Dosyanın bayt cinsinden uzunluğu dahil edilir.

All

Olası tüm alanlar kullanılır. Bu şuna eşdeğerdir: FileETag INode MTime Size

None

Bir belge dosyasıyla sunulsa bile yanıta hiçbir ETag alanı dahil edilmez.

Öntanımlı ayarları miras alıp bunların kapsamını genişletmek/daraltmak için INode, MTime ve Size anahtar sözcüklerinin önüne + veya - imi konabilir. Bu imlerin bulunmadığı bir anahtar sözcüğün varlığı halinde hiçbir değer miras alınmaz.

Eğer bir dizinin yapılandırması FileETag INode MTime Size ve alt dizini FileETag -INode içeriyorsa bu alt dizinin (ve bir geçersizleştirme olmadığı takdirde onun alt dizinlerinin) ayarları FileETag MTime Size yapılandırmasına eşdeğer olacaktır.

Files yönergesi, içerdiği yönergelerin etki alanını dosya isimlerine göre sınırlandırır. Directory ve Location bölümleri ile karşılaştırılabilir. Bir </Files> yönergesi ile sonlandırılması gerekir. Bu bölüm içinde belirtilen yönergeler, Files yönergesinde belirtilen dosya-adı’nın son bileşeniyle (dizinler atıldıktan sonda kalan dosya ismi) eşleşen nesnelere uygulanır. Files bölümleri yapılandırma dosyasında, Directory bölümleri ve .htaccess dosyaları okunduktan sonra fakat Location yönergelerinden önce göründükleri sıraya göre işleme sokulurlar. Files bölümlerinin Directory bölümlerinin içinde uygulama alanını sınırlamak amacıyla kullanılabileceğine dikkat ediniz.

dosya-adı argümanının bir dosya ismi veya bir dosya ismi kalıbı içermesi gerekir. Bir dosya ismi kalıbındaki her ? imi bir karakterle eşleştirilirken * imi karakter dizileri ile eşleştirilir. ~ imine ek olarak düzenli ifadeler de kullanılabilir. Örneğin

satırı en bilinen resim dosyası biçimleriyle eşleşecektir. Bunun yerine FilesMatch yönergesi de tercih edilebilirdi.

Directory ve Location bölümlerinin aksine, Files bölümleri .htaccess dosyaları içinde kullanılabilir. Bu sayede kullanıcıların kendi dosyalarına erişimi dosya seviyesinde denetlemelerine imkan sağlanmış olur.

FilesMatch yönergesi, içerdiği yönergelerin etki alanını Files yönergesinin yaptığı gibi dosya isimlerine göre sınırlandırır. Ancak, argüman olarak bir düzenli ifade kabul eder. Örneğin

satırı en bilinen resim dosyası biçimleriyle eşleşecektir.

Bu yönerge, bir .htaccess dosyası veya bir Directory, Location veya Files bölümüne yerleştirildiği zaman, eşleşen tüm dosyaların MIME-türü ile belirtilen içerik türüyle sunulmasına sebep olur. Örneğin, altında sadece GIF dosyaları bulunan bir dizininiz varsa ve bunlara tek tek .gif uzantısı belirtmek istemiyorsanız şu yapılandırmayı kullanabilirsiniz:

DefaultType yönergesinin tersine bu yönerge ortam türünü betimleyen tüm MIME-türü tanımlarını geçersiz kılar.

Mevcut ForceType ayarlarını None değeriyle geçersiz kılabilirsiniz:

Bu yönerge oturum açabilecek konak isimlerini tespit edebilmek için DNS sorgularını etkin kılar (ve sonuç REMOTE_HOST’ta belirtilerek CGI/SSI’lere aktarılır). Double değeri sorgunun çift yönlü yapılacağını belirtir. Yani, bir tersine sorgunun ardından bir normal sorgu yapılır. Normal sorguda elde edilen IP adreslerinden birinin istek yapan IP adresi ile eşleşmesi gerekir. ("tcpwrappers" terminolojisinde buna PARANOID adı verilir.)

Konak ismine göre erişimi denetlemek için mod_access kullanıldığında, nasıl bir ayar yapıldığına bakılmaksızın, çift yönlü sorgulama yapılır. Bu güvenlik için gereklidir. Bunun dışında açıkça HostnameLookups Double belirtilmedikçe genellikle çift yönlü sorgulama yapılmaz. Örneğin, sadece HostnameLookups On belirtilmiş ve konak ismi kısıtlamalarıyla korunmuş bir nesne için bir istek yapılmışsa çift yönlü sorgunun başarısına bakılmaksızın CGI’lere REMOTE_HOST olarak tek yönlü sorgu sonucu aktarılır.

Gerçekte ters yönlü sorguya gerek duyulmayan sitelerde ağ trafiğini yormamak için Off, öntanımlı değerdir. Ayrıca, son kullanıcıların DNS sorguları nedeniyle gereksiz yere bir beklemeye maruz kalmaması için de bu daha iyidir. Yükü zaten ağır olan sitelerde, DNS sorgularının görece uzun zaman alması nedeniyle bu yönergenin değeri Off olarak bırakılmalıdır. Öntanımlı olarak kurulum dizininizin bin alt dizinine kurulan logresolve uygulaması kullanılarak oturum açan IP adresleri için isim sorguları çevrim dışıyken yapılabilir.

Bu yönerge, istemci makinenin identd veya benzeri bir uygulama çalıştırdığı durumda her bağlantıda uzak kullanıcı isimlerinin RFC1413’e uygun olarak günlüğe kaydedilmesini etkin kılar. Bu bilgi erişim günlüğüne kaydedilir.

Bu bilgi ilkel kullanım izleme dışında herhangi bir şekilde güvenilir kılınmamalıdır.

Sunucunuza yapılan her istek bu sorgulardan birinin uygulanmasını gerektireceğinden bu uygulamanın sunucunun yanıt verme süresi bakımından sorunlara yol açacağına dikkat ediniz. Her sorguda işe bir de güvenlik duvarları karışırsa sorgu muhtemelen başarısız olacağından her sorguya bir 30 saniye de buradan eklenir. Bu bakımdan Genel Ağ’dan erişilen sunucular için genelde pek yararlı değildir.

<IfDefine sınama>...</IfDefine> bölümü koşullu olarak işleme sokulacak yönergeleri içerir. Bir IfDefine bölümü içindeki yönergeler sadece sınama doğru sonuç verirse işleme sokulur. Aksi takdirde, bölüm içinde kalan her şey yok sayılır.

IfDefine bölüm yönergesinde sınama için belirtilebilecek iki biçim vardır:

• parametre-adı
• !parametre-adı

Birinci durumda bölüm içinde kalan yönergeler sadece parametre-adı ile belirtilen parametre tanımlı ise işleme sokulur. İkinci durumda ise tersi yapılır, yani sadece parametre-adı ile belirtilen parametre tanımlı değil ise yönergeler işleme sokulur.

parametre-adı argümanı sunucu başlatılırken httpd komut satırında -Dparametre ile belirtilerek tanımlı hale getirilebilir.

IfDefine bölümleri iç içe olabilir, dolayısıyla çok parametreli basit sınamalar gerçeklenebilir. Örnek:

<IfModule sınama>...</IfModule> bölümü belli bir modülün varlığına veya yokluğuna göre işleme sokulacak yönergeleri içerir. Bir IfModule bölümü içindeki yönergeler sadece sınama doğru sonuç verirse işleme sokulur. Aksi takdirde, bölüm içinde kalan her şey yok sayılır.

IfModule bölüm yönergesinde sınama için belirtilebilecek iki biçim vardır:

• modül-ismi
• !modül-ismi

Birinci durumda bölüm içinde kalan yönergeler sadece modül-ismi ile belirtilen modül Apache içine dahil edilmişse veya LoadModule yönergesi ile devingen olarak yüklenmişse işleme sokulur. İkinci durumda ise tersi yapılır, yani sadece modül-ismi içerilmiş değil ise yönergeler işleme sokulur.

modül-ismi modülün derleme sırasındaki dosya ismidir. Örneğin, mod_rewrite.c. Eğer modül çok sayıda kaynak dosyasından oluşuyorsa STANDARD20_MODULE_STUFF dizgesini içeren dosyanın ismi kullanılır.

IfModule bölümleri iç içe olabilir, dolayısıyla çok parametreli basit sınamalar gerçeklenebilir.

Bu yönerge sunucu yapılandırma dosyalarının başka dosyaları içermesini mümkün kılar.

Çok sayıda dosyayı bir kerede alfabetik sırada içermek için kabuk tarzı (fnmatch()) dosya ismi kalıp karakterleri kullanılabilir. Ayrıca, eğer Include yönergesi bir dosya değil de bir dizin gösteriyorsa Apache bu dizindeki ve alt dizinlerindeki bütün dosyaları okuyacaktır. Fakat dizinin bir bütün olarak okutulması önerilmez, çünkü dizinde httpd programının çökmesine sebep olabilecek geçici dosyalar unutulabilir.

Dosya yolu mutlak bir dosya yolu olarak belirtilebileceği gibi ServerRoot dizinine göreli olarak da belirtilebilir.

Örnekler:

Veya dizinler ServerRoot dizinine göre belirtilebilir:

Keep-Alive yönergesi HTTP/1.0 protokolüne bir eklenti olup HTTP/1.1 protokolünün kalıcı bağlantı özelliği aynı TCP bağlantısı üzerinden çok sayıda isteğin gönderilmesini mümkün kılan uzun süreli HTTP oturumları açılmasını sağlar. Bunun, çok sayıda resim içeren HTML belgelerin yanıt zamanlarında bazı durumlarda %50’lik bir hızlanmayla sonuçlandığı gösterilmiştir. Kalıcı bağlantıları etkin kılmak için yönerge KeepAlive On şeklinde kullanılır.

HTTP/1.0 istemcileri için kalıcı bağlantılar sadece bir istemci tarafından özellikle istendiği takdirde kullanılabilir. Ek olarak, HTTP/1.0 istemci kalıcı bağlantıları sadece içerik uzunluğu baştan bilindiği zaman kullanılabilir. Bu, CGI çıktısı, SSI sayfaları ve sunucunun ürettiği dizin listeleri gibi genellikle HTTP/1.0 istemcilere kalıcı bağlantılar kullanmayan devingen içeriklere uygulanır. HTTP/1.1 istemciler için kalıcı bağlantılar aksi belirtilmedikçe öntanımlıdır. İstemci istediği takdirde, uzunluğu bilinmeyen içerik kalıcı bağlantılar üzerinden gönderilirken parçalı kodlama kullanılacaktır.

Sunucunun kalıcı bir bağlantıyı kapatmadan önce bir sonraki isteği kaç saniye bekleyeceğini belirler. İstek alındıktan sonra Timeout yönergesiyle belirtilen zaman aşımı değeri uygulanır.

KeepAliveTimeout için yüksek bir değer belirtmek ağır yüklü sunucularda başarım sorunlarına yol açar. Daha yüksek bir zaman aşımı, boştaki istemcilerin bulunduğu bağlantıları bekleyen daha fazla sunucu sürecini meşgul edecektir.

İsme dayalı sanal konak bağlamında, NameVirtualHost bölümleri içinde tanımlanmış ilk sanal konağın (öntanımlı konak) değeri kullanılır. Diğer değerler görmezden gelinir.

Erişim denetleyicileri normalde tüm erişim yöntemleri için etkindir ve olağan olanı da budur. Genel durum olarak, erişim denetim yönergeleri bir Limit bölümüne yerleştirilmemelidir.

Limit bölümünün amacı, erişim denetleyicilerinin etkilerini belli HTTP yöntemleri için sınırlamaktır. Limit bölümü içinde listelenen erişim sınırlamaları, kalan tüm diğer yöntemler için etkisiz olacaktır. Aşağıdaki örnekte, erişim sınırlaması POST, PUT ve DELETE yöntemleri için uygulanmakta, diğer tüm yöntemler korumasız bırakılmaktadır:

Birden fazla bölümde kullanılabilecek yöntem isimleri: GET, POST, PUT, DELETE, CONNECT, OPTIONS, PATCH, PROPFIND, PROPPATCH, MKCOL, COPY, MOVE, LOCK ve UNLOCK. Yöntem isimleri harf büyüklüğüne duyarlıdır. GET yöntemi sınırlanırsa HEAD istekleri de sınırlanmış olur. TRACE yöntemi sınırlanamaz.

LimitExcept ve </LimitExcept> argüman olarak belirtilenler dışında kalan HTTP yöntemleri için kullanılacak erişim sınırlayıcıları gruplamakta kullanılır. Yani, Limit bölümünün tersine, standart olsun olmasın bütün yöntemler için erişimi kısıtlamakta kullanılabilir. Daha ayrıntılı bilgi edinmek için Limit yönergesinin açıklamasına bakınız.

Örnek:

Örneğin, özgün istekleri dahili olarak bir CGI betiğine yönlendiren Action yönergesi kullanıldığında bir dahili yönlendirme oluşur. İstek içi istekler ise bazı URI’ler için istek yapıldığında ne olacağını bulmak için Apache’nin kullandığı bir mekanizmadır. Örneğin, mod_dir, DirectoryIndex yönergesinde listelenen dosyalara bakmak için istek içi istekler kullanır.

LimitInternalRecursion yönergesi sunucunun dahili yönlendirmeler ve istek içi isteklerin oluşturduğu döngülerden dolayı çökmemesini sağlar. Böyle döngüler genellikle yanlış yapılandırma sonucu ortaya çıkarlar.

Yönerge her istek için değerlendirmeye alınacak iki farklı sınırlama için kullanılabilir. İlk sayı ardarda gelebilen dahili yönlendirmelerin azami sayısını, ikinci sayı ise istek içi isteklerin ne kadar iç içe olabileceğini belirler. Tek bir sayı belirtilirse iki sınırlama için de aynı değer kullanılır.

Bu yönerge, bir istek gövdesinde izin verilen bayt sayısını 0 (sınırsız anlamında) ile 2147483647 (2GB) arasında sınırlamak için kullanılır.

LimitRequestBody yönergesi kullanıcıya yönergenin kullanıldığı bağlam (sunucu, belli bir dizin, belli bir dosya, belli bir yer) dahilinde bir HTTP istek iletisi gövdesinin izin verilen uzunluğu için bir sınır belirleme imkanı verir. Eğer istemcinin isteği bu sınırı aşarsa sunucu isteği sunmak yerine bir hata iletisi döndürecektir. Normal bir istek ileti gövdesinin uzunluğu büyük oranda özkaynağın doğasına ve bu özkaynak üzerinde izin verilen yöntemlere bağlıdır. CGI betikleri genellikle ileti gövdesini form bilgisini almak için kullanır. PUT yöntemi gerçeklenimleri, en azından, sunucunun o özkaynak için kabul etmek isteyeceği herhangi bir gösterim kadar büyük bir değer gerektirecektir.

Bu yönerge, bazı hizmet reddi (DoS) saldırılarından kaçınmak için sunucu yöneticilerine, anormal istemci istekleri üzerinde daha iyi denetim imkanı sağlar.

Eğer, örneğin, belli bir yere dosya yükleme izni verir ve buraya yüklenebilecek dosya boyutunu 100 kB ile sınırlamak isterseniz yönergeyi şöyle kullanabilirsiniz:

sayı, en küçük 0 (sınırsız anlamında), en büyük 32767 olabilir. Öntanımlı değer bir derleme zamanı sabiti olan DEFAULT_LIMIT_REQUEST_FIELDS ile belirlenir (dağıtımla gelen değeri 100’dür).

LimitRequestFields yönergesi sunucu yöneticilerine bir HTTP isteğinde izin verilen istek başlık alanlarının sayısı üzerindeki sınırı değiştirebilme imkanı verir. Sunucu bu değerin, normal bir istemci isteğinin içerebileceği alan sayısından daha büyük olmasına ihtiyaç duyar. Bir istemci tarafından kullanılan istek başlık alanlarının sayısı nadiren 20’yi geçer, fakat bu farklı istemci gerçeklenimleri için değişiklik gösterir ve çoğunlukla kullanıcının tarayıcısını ayrıntılı içerik müzakeresini desteklemek için nasıl yapılandırdığıyla ilgilidir. İsteğe bağlı HTTP eklentileri çoğunlukla istek başlık alanları kullanılarak ifade edilir.

Bu yönerge, bazı hizmet reddi (DoS) saldırılarından kaçınmak için sunucu yöneticilerine, anormal istemci istekleri üzerinde daha iyi denetim imkanı sağlar. Eğer normal istemciler sunucudan istekte bulunurken çok fazla başlık alanı gönderildiğine dair bir hata iletisi alırlarsa bu değerin arttırılması gerekir.

Örnek:

Bu yönerge, HTTP istek başlığında izin verilecek bayt sayısını belirler.

LimitRequestFieldSize yönergesi, sunucu yöneticilerine HTTP istek başlık alanının azami uzunluğunu arttırıp azaltma imkanı verir. Sunucu bu değerin, normal bir istemci isteğinin içerebileceği herhangi bir başlık alanını tutabilecek kadar büyük olmasını gerektirir. Normal bir istek başlık alanı uzunluğu kullanıcının tarayıcısını ayrıntılı içerik müzakeresini desteklemek için nasıl yapılandırdığıyla ilgilidir. SPNEGO kimlik doğrulama başlıkları 12392 baytlık olabilir.

Bu yönerge, bazı hizmet reddi (DoS) saldırılarından kaçınmak için sunucu yöneticilerine, anormal istemci istekleri üzerinde daha iyi denetim imkanı sağlar.

Örnek:

Bu yönerge, HTTP istek satırında izin verilecek bayt sayısını 0 ile bir derleme zamanı sabiti olan DEFAULT_LIMIT_REQUEST_LINE (dağıtımda 8190) ile belirtilen değer arasında bir değere ayarlar.

LimitRequestLine yönergesi, sunucu yöneticilerine bir istemcinin HTTP istek satırının azami uzunluğunu, sunucunun derlenmesi sırasında belirtilenden daha azına ayarlama imkanı verir. İstek satırının içeriği HTTP yöntemi, URI ve protokol sürümünden oluştuğundan LimitRequestLine yönergesi, sunucudan bir istek için kullanılan istek adresinin uzunluğunu sınırlamış olur. Sunucu bu değerin, bir GET isteğinin sorgu kısmında aktarılabilen her bilgi dahil, özkaynak isimlerinden her birini tutabilecek kadar büyük olmasını gerektirir.

Bu yönerge, bazı hizmet reddi (DoS) saldırılarından kaçınmak için sunucu yöneticilerine, anormal istemci istekleri üzerinde daha iyi denetim imkanı sağlar.

Örnek:

Bir XML temelli istek gövdesinin azami bayt sayısını belirler. Değer olarak 0 belirtildiğinde herhangi bir boyut sınaması yapılmaz.

Örnek:

Location bölüm yönergesi kapsadığı yönergelerin etki alanını belirtilen URL’lerle sınırlar. Bu yönerge, Directory yönergesine benzer ve </Location> yönergesi ile biten bir alt bölüm başlatır. Location bölümleri yapılandırma dosyasında göründükleri sıraya göre, Directory bölümleri ve .htaccess dosyaları okunup Files bölümleri de işlendikten sonra işleme sokulurlar.

Location bölümleri dosya sisteminin tamamen dışında işlem görürler. Bunun çeşitli sonuçları olur. En önemlisi, Location yönergelerinin dosya sistemi konumlarına erişimi denetim altına almak için kullanılmaması gerekliliğidir. Aynı dosya sistemi konumuna farklı URL’lerle erişmek mümkün olduğundan bu tür erişim denetimleri hile ile atlatılabilir olacaktır.

Kaynağa yapılan (vekil olmayan) tüm istekler için eşleşecek URL, /yol/ şeklinde bir URL yolu olmalı; ne şema, ne konak ismi ne port ne de sorgu dizgesi içermelidir. Vekil istekleri için eşleşecek URL ise şema://sunucuadı/dosya-yolu şeklinde olmalı ve önek içermelidir.

URL içinde dosya kalıp karakterleri kullanılabilir. Dosya kalıp karakterleri bulunan bir dizgede bulunan ? karakteri herhangi bir tek karakterle eşleşirken * karakteri herhangi bir karakter dizisi ile eşleşecektir.

Ayrıca, ~ karakteri eşliğinde gelişkin düzenli ifadeler de kullanılabilir. Örneğin,

yönergesi /ek/veri ve /hususi/veri alt dizgeleriyle eşleşecektir. LocationMatch yönergesi Location yönergesinin düzenli ifade sürümüne eşdeğer davranır.

Location işlevselliği özellikle SetHandler yönergesi ile birlikte kullanışlı olur. Örneğin, durum isteklerini etkin kılmak ama sadece mesela.dom’dan gelen isteklere izin vermek için şöyle bir uygulama yapabilirsiniz:

LocationMatch yönergesi içerdiği yönergelerin etki alanını Location yönergesinin yaptığı gibi belirtilen URL’lerle sınırlar. Ancak argüman olarak basit bir dizge değil bir düzenli ifade alır. Örneğin,

yönergesi /ek/veri ve /hususi/veri alt dizgeleriyle eşleşecektir.

LogLevel yönergesi hata günlüklerine kaydedilen hata iletilerinde hangi ayrıntılara yer verileceğini belirler (ErrorLog yönergesine bakınız). En yüksek önem derecesinden başlayarak olası seviye değerleri aşağıda sıralanmıştır:

Belli bir seviye belirtildiğinde daha yüksek seviyeden iletiler de raporlanır. Örneğin, LogLevel info belirtildiğinde notice ve warn günlük seviyelerinin iletileri ayrıca raporlanacaktır.

En az crit seviyesinin kullanılması önerilir.

Örnek:

MaxKeepAliveRequests yönergesi KeepAlive etkinken bağlantı başına izin verilecek istek sayısını sınırlar. Değer olarak 0 belirtilirse istek sayısı sınırsız olur. Sunucu başarımını yüksek tutmak için yüksekçe bir değer belirtmenizi öneririz.

Örnek:

NameVirtualHost yönergesi isme dayalı sanal konakları yapılandırmak isterseniz gerekli olur.

adres olarak bir konak ismi de belirtebilirsiniz ama daima bir IP adresi kullanmanızı öneririz. Örnek:

NameVirtualHost yönergesi ile sunucunun isme dayalı sanal konaklar için istekleri hangi IP adresinden alacağı belirtilir. Bu adres genellikle isme dayalı sanal konak isimleri çözümlendiğinde elde edilen IP adresidir. İstekleri bir güvenlik duvarının veya bir vekilin alıp sunucuya yönlendirdiği durumlarda ise bu adres sunucunun istekleri aldığı fiziksel arabirimin IP adresi olmalıdır. Çok sayıda adres üzerinde çok sayıda isme dayalı sanal konak varsa her adresin kendi yönergeleri olmalıdır.

Seçimlik olarak, isme dayalı sanal konakların kullanması gereken port numarasını örnekteki gibi belirtebilirsiniz:

IPv6 adresleri belirtilirken örnekteki gibi köşeli ayraçlar arasına alınmalıdır:

İsteklerin bütün arabirimlerden alınacağını belirtmek için değer olarak * belirtebilirsiniz:

Options yönergesi belli bir dizinde hangi sunucu özelliklerinin etkin olacağını (veya olmayacağını) belirler.

seçenek olarak hiçbir ek özellik etkin olmayacaksa None, aksi takdirde aşağıdakilerden biri veya bir kaçı belirtilir:

All

MultiViews hariç tüm seçenekler. Bu öntanımlıdır.

ExecCGI

mod_cgi kullanan CGI betiklerinin çalışmasına izin verilir.

FollowSymLinks

Sunucu bu dizindeki sembolik bağları izler.

Sembolik bağlar izlense bile Directory bölümleriyle eşleşen dosya yolları değiştirilmez.

Ayrıca, bu seçenek bir Location bölümü içinde belirtildiği takdirde yok sayılır.

Includes

mod_include tarafından sağlanan sunucu taraflı içeriklere izin verilir.

IncludesNOEXEC

Sunucu taraflı içeriklere izin verilir fakat #exec cmd ve #exec cgi iptal edilir. Ancak, ScriptAlias’lı dizinlerdeki CGI betikleri için #include virtual hala mümkün olacaktır.

Indexes

İstenen URL bir dizin ile eşleşiyorsa ve bu dizin için bir DirectoryIndex (index.html gibi) belirtilmemişse mod_autoindex bu dizinin biçimlenmiş bir listesini döndürecektir.

MultiViews

mod_negotiation kullanılarak içerik uzlaştırmalı çok görünümlü içeriğe izin verilir.

SymLinksIfOwnerMatch

Sunucu sembolik bağları sadece sembolik bağın hedefi ile bulunduğu dizinin sahibinin aynı kullanıcı olması halinde izleyecektir.

Bu seçenek bir Location bölümü içinde belirtildiğinde yok sayılır.

Normalde, bir dizine çok sayıda Options uygulanabilirse de, dizine en uygun olanı uygulanıp diğerleri yok sayılır; seçenekler katıştırılmaz (bkz, Bölümler Nasıl Katıştırılır?). Bununla birlikte, önüne bir + veya - simgesi konmuş seçenekler varsa, o seçenekler katıştırılır. Önüne + konmuş seçenekler mevcutlara eklenirken - konmuş seçenekler silinir.

Örneğin, + ve - imleri olmaksızın,

yapılandırmasıyla /web/docs/spec dizininde sadece Includes seçeneği etkin olacaktır. Bununla birlikte, ikinci Options yönergesinde + ve - imleri kullanılırsa,

yapılandırmasıyla /web/docs/spec dizininde FollowSymLinks ve Includes seçenekleri etkin olacaktır.

Herhangi bir başka değer belirtilmedikçe All öntanımlıdır.

Bu yönerge bir özkaynağa erişebilecek kimliği doğrulanmış kullanıcıları belirlemek için kullanılır. İzin verilen bazı sözdizimleri:

Require user kull-kiml [kull-kiml] ...

Sadece belirtilen kullanıcılar özkaynağa erişebilir.

Require group grup-adı [grup-adı] ...

Sadece belirtilen gruplara üye kullanıcılar özkaynağa erişebilir.

Require valid-user

Geçerli kullanıcıların hepsi özkaynağa erişebilir.

Require yönergesinin düzgün çalışması için kendisine AuthName ve AuthType yönergelerinin yanı sıra kullanıcıları ve grupları tanımlamak için AuthUserFile ve AuthGroupFile gibi yönergelerinin de eşlik etmesi gerekir. Örnek:

Bu yolla uygulanan erişim denetimleri tüm yöntemler için etkilidir. Normalde istenen zaten budur. Erişim denetimlerini diğerlerini korumasız bırakmak pahasına sadece belli yöntemlerle sınırlamak isterseniz Require yönergesini bir Limit bölümüne yerleştirin.

1 veya 2 değer alır. İlk değer bütün süreçler için sanal özkaynak sınırını, ikinci değer ise kesin özkaynak sınırını belirler. İki değer de birer sayı olabileceği gibi bu sınırın işletim sistemi yapılandırmasında izin verilen üst sınıra ayarlanacağını belirtmek üzere max olabilir. Kesin özkaynak sınırını yükseltmek için sunucunun root olarak veya sistem açılışı sırasında çalıştırılması gerekir.

Bu sınırlar Apache’nin kendi alt süreçlerine değil, isteklere yanıt verirken Apache alt süreçlerinin çatalladıkları süreçlere uygulanır. Bunlar CGI betikleri ve SSI çalıştırma komutları olabilir fakat borulu günlük kaydı gibi ana Apache süreci tarafından çatallanmış süreçler olmazlar.

İşlemci özkaynak sınırları saniye cinsinden ifade edilir.

1 veya 2 değer alır. İlk değer bütün süreçler için sanal özkaynak sınırını, ikinci değer ise kesin özkaynak sınırını belirler. İki değer de birer sayı olabileceği gibi bu sınırın işletim sistemi yapılandırmasında izin verilen üst sınıra ayarlanacağını belirtmek üzere max olabilir. Kesin özkaynak sınırını yükseltmek için sunucunun root olarak veya sistem açılışı sırasında çalıştırılması gerekir.

Bu sınırlar Apache’nin kendi alt süreçlerine değil, isteklere yanıt verirken Apache alt süreçlerinin çatalladıkları süreçlere uygulanır. Bunlar CGI betikleri ve SSI çalıştırma komutları olabilir fakat borulu günlük kaydı gibi ana Apache süreci tarafından çatallanmış süreçler olmazlar.

Bellek özkaynak sınırları süreç başına bayt sayısı olarak ifade edilir.

1 veya 2 değer alır. İlk değer bütün süreçler için sanal özkaynak sınırını, ikinci değer ise kesin özkaynak sınırını belirler. İki değer de birer sayı olabileceği gibi bu sınırın işletim sistemi yapılandırmasında izin verilen üst sınıra ayarlanacağını belirtmek üzere max olabilir. Kesin özkaynak sınırını yükseltmek için sunucunun root olarak veya sistem açılışı sırasında çalıştırılması gerekir.

Bu sınırlar Apache’nin kendi alt süreçlerine değil, isteklere yanıt verirken Apache alt süreçlerinin çatalladıkları süreçlere uygulanır. Bunlar CGI betikleri ve SSI çalıştırma komutları olabilir fakat borulu günlük kaydı gibi ana Apache süreci tarafından çatallanmış süreçler olmazlar.

Süreç sayısı sınırı kullanıcı başına süreç sayısına sınırlama getirir.

Allow ve Require yönergelerinin ikisi birden kullanıldığında uygulanacak erişim kuralını belirler. Değer olarak sadece All veya Any belirtilebilir. Bu yönergenin yararlı olabilmesi için belli bir alana hem istemci konak adresi hem de kullanıcı ismi ve parolası belirtmek suretiyle erişilebiliyor olunması gerekir. Bu durumda öntanımlı davranış (All), istemcinin belli bir adrese erişebilmek için belli kısıtlamaları aşması ve geçerli bir kullanıcı adı ve parola girmesi gerekir. Any seçeneğinin belirtildiği durumda ise istemcinin ya konak kısıtlamalarıdan geçmesi ya da geçerli bir kullanıcı adı ve parolası girmesi gerekir. Bu seçenek, belli bir alana erişimi parolayla kısıtlayıp, belli adreslerden gelen kullanıcılara parolasız erişim vermek için kullanılabilir.

Örneğin, sitenizin belli bir bölümü için iç ağınızdan gelen isteklere sınırsız erişim vermek ama dışardan gelen istekleri parolayla kısıtlamak isterseniz şöyle bir yapılandırma kullanabilirsiniz:

2.0.51 sürümünden itibaren Satisfy yönergeleri Limit ve LimitExcept bölümleri tarafından belli yöntemlerle kullanılmak üzere kısıtlanmış olabilir.

Bu yönerge Apache’nin CGI betiklerini çalıştıracak yorumlayıcıyı nasıl tespit edeceğini belirler. Script öntanımlı olup Apache’nin yorumlayıcı olarak betiğin diyezli ünlem satırında (#! ile başlayan ilk satır) belirtilen yorumlayıcıyı kullanacağını belirtir. Win32 sistemlerinde bu satır genellikle şöyledir:

perl yorumlayıcının yeri PATH değişkeninde kayıtlı ise şöyle de olabilir:

ScriptInterpreterSource Registry değeri ise betik dosyası uzantısının (.pl gibi) Windows Sicili içindeki HKEY_CLASSES_ROOT ağacında arama yapmak için bir arama anahtarı olarak kullanılmasını sağlar. Betik dosyasını çalıştırmak için tanımlanmış komutu bulmak için Shell\ExecCGI\Command yoluna, orada yoksa Shell\Open\Command yoluna bakılır. İkisi de yoksa son çare olarak Script seçeneğinin davranışına dönülür.

Registry-Strict seçeneği Apache 2.0’da yeni olup Registry seçeneğinin yaptığını Shell\ExecCGI\Command yolu için yapar. ExecCGI sistem tarafından bilinen bir anahtar olmadığından Windows Siciline elle kaydedilmesi gerekir ve dolayısıyla sisteminiz üzerinde istenmeyen program çağrılarına sebep olmaz.

ServerAdmin yönergesi, sunucunun bir hata durumunda istemciye döndüreceği hata iletilerinde içereceği eposta adresini belirtmek için kullanılır.

Kullanıcıların sunucu hakkında konuşurken isminizden bahsetmemeleri için burada belirtilecek adresin sırf bu işe adanmış bir adres olması daha iyidir. Örnek:

ServerAlias yönergesi, istekleri isme dayalı sanal konaklarla eşleştirilirken kullanılacak konak adları için başka isimler belirtebilmeyi sağlar.

ServerName yönergesi, sunucunun kendini betimlemekte kullanacağı konak adı ve port değerlerini belirler. Bu, yönlendirme URL’leri oluşturulurken kullanılır. Örneğin, HTTP sunucusunun barındırıldığı makinenin ismi falan.filan.dom olduğu halde makinenin bir de www.filan.dom diye bir de DNS rumuzu varsa ve HTTP sunucunuzun bu rumuzla kendini özdeşleştirmesini isterseniz bunu şöyle belirtebilirsiniz:

Bir ServerName ataması yapılmamışsa sunucu IP adresine atanmış sunucu ismi için bir ters DNS sorgusu yapacaktır. ServerName yönergesinde bir port belirtilmediği takdirde sunucu, isteğin geldiği portu kullanacaktır. Öngörülebilirlik ve güvenilirlik açısından en iyisi ServerName yönergesini kullanarak açıkça bir konak ismi ve port belirtmektir.

İsme dayalı sanal konaklar kullanıyorsanız, VirtualHost bölümü içindeki ServerName yönergesi, isteğin Host: başlığında bu sanal konakla eşleşecek konak ismini belirler.

Sunucunun kendine yönelik URL’lerin belirtilen portu içerip içermediğini veya istemcinin yaptığı istekte belirtilen port numarasının verilip verilmediğinin saptanmasını sağlayan (örneğin, mod_dir modülü tarafından) ayarlar için UseCanonicalName yönergesinin açıklamalarına bakınız.

ServerPath yönergesi isme dayalı sanal konaklarda kullanmak için konağa meşru bir URL yolu belirler.

ServerRoot yönergesi sunucu yapılandırmasını içeren dizinin yerini belirtir. Genellikle conf/ ve logs/ gibi alt dizinler içerir. Include, LoadModule gibi diğer yapılandırma yönergelerindeki göreli yollar bu dizine göre ele alınır.

ServerSignature yönergesi, sunucu tarafından üretilen belgelerin (hata iletileri, mod_proxy ftp dizin listeleri, mod_info çıktısı, vs.) altındaki dipnot satırını yapılandırabilmenizi sağlar. Böyle bir dipnot satırın istenmesinin sebebi vekil zincirlerinde istemciye dönen hata iletisinin aslında hangi sunucu tarafından üretildiğini kullanıcıya bildirmektir.

Off değeri öntanımlı değer olup dipnot satırının gösterilmemesini sağlar (Apache-1.2 ve öncesi ile uyumluluk). On değeri, sunucu sürüm numarası ve hizmeti sunan sanal konağın isminden (ServerName) oluşan bir dipnot satırı oluşturulmasını sağlar; EMail değeri bu ikisine ek olarak satıra ServerAdmin ile belirtilen adres için bir "mailto:" bağı ekler.

2.0.44 sürümünden beri sunucu sürüm numarasının ayrıntıları ServerTokens yönergesi ile belirlenmektedir.

Bu yönerge Server HTTP yanıt başlığı alanında istemcilere sunucunun işletim sistemi, sunucuyla derlenmiş modüller, vs. hakkında bilgi verilip verilmeyeceğini belirler.

ServerTokens Prod[uctOnly]

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache

ServerTokens Major

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache/2

ServerTokens Minor

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache/2.0

ServerTokens Min[imal]

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache/2.0.41

ServerTokens OS

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache/2.0.41 (Unix)

ServerTokens Full (ya da belirtilmezse)

Sunucu şunu gönderir (örnek): Server: Apache/2.0.41 (Unix) PHP/4.2.2 MyMod/1.2

Bu ayarlama sunucunun tamamını etkiler ve her sanal konak için farklılaştırılamaz.

2.0.44 sürümünden itibaren bu yönerge ServerSignature yönergesi tarafından sunulan bilgiyi de etkilemektedir.

Bir .htaccess dosyasına veya bir Directory ya da Location bölümüne yerleştirildiğinde, eşleşen tüm dosyaların, ismi eylemci-ismi ile belirtilen eylemci tarafından çözümlenmesine sebep olur. Örneğin, bir dizin içindeki bütün dosyaların, uzantılarına bakılmaksızın birer imagemap kural dosyası olarak çözümlenmesini istersiniz, bu dizin içindeki bir .htaccess dosyasına şöyle bir satır koyabilirsiniz:

Başka bir örnek: http://localhost/status gibi bir istek yapıldığında sunucunun bir durum bilgisi göstermesi için httpd.conf dosyasına şöyle bir satır koyabilirsiniz:

Evvelce tanımlanmış bir SetHandler yönergesini None değeriyle geçersiz hale getirebilirsiniz.

SetInputFilter yönergesi, istemci isteklerini ve sunucu tarafından alındığı takdirde POST girdisini işleyecek süzgeç veya süzgeçleri belirler. Bu, diğer AddInputFilter yönergeleri dahil evvelce tanımlanmış süzgeçlere eklenir.

Birden fazla süzgeç belirtilmek istenirse birbirlerinden noktalı virgüllerle ayrılmalı ve çıktıyı işleyecekleri sıraya uygun olarak sıralanmalıdırlar.

SetOutputFilter yönergesi, istemciye gönderilmeden önce sunucunun yanıtlarını işleyecek süzgeçleri belirler. Bu, diğer AddOutputFilter yönergeleri dahil evvelce tanımlanmış süzgeçlere eklenir.

Örneğin, aşağıdaki yapılandırma ile /www/data/ dizinindeki bütün dosyalar sunucu taraflı içerik kapsamında ele alınacaktır.

Birden fazla süzgeç belirtilmek istenirse birbirlerinden noktalı virgüllerle ayrılmalı ve çıktıyı işleyecekleri sıraya uygun olarak sıralanmalıdırlar.

TimeOut yönergesi Apache’nin aşağıdaki üç durum için bekleyeceği süreyi belirler:

1. Bir GET isteğini almak için geçecek toplam süre.
2. Bir POST veya PUT isteğinde TCP paketlerinin alımları arasında geçen süre.
3. Yanıtlarda TCP paketlerinin aktarımı için alındılar arasında geçen süre.

Bunları ileride ayrı ayrı yapılandırılabilir kılmayı planlıyoruz. 1.2 öncesinde zaman aşımı öntanımlı olarak 1200 saniye idi, fakat çoğu durum için hala gereğinden fazla olsa bile şimdi 300 saniyeye düşürüldü. Kodun içinde, bir paket gönderilmediği takdirde zaman aşımı değerinin sıfırlanmadan kaldığı tuhaf yerler bulunabileceğinden bu değer öntanımlı değerin altına ayarlanmamalıdır.

Bu yönerge çekirdek ve vekil (mod_proxy) sunucuların her ikisi için öntanımlı TRACE davranışını değiştirir. Öntanımlı olan TraceEnable on ile RFC 2616’dan kaynaklanan ve isteğe herhangi bir istek gövdesinin eşlik etmesine izin vermeyen TRACE isteklerine izin verilir. TraceEnable off ile çekirdek ve vekil (mod_proxy) sunucuların her ikisi de TRACE isteklerine yanıt olarak bir 405 (Yönteme izin verilmiyor) hatası döndürür.

TraceEnable extended ile sadece sınama ve tanı koyma amaçlarına yönelik olarak istek gövdelerine izin verilir. Asıl sunucu istek gövdesini 64k ile sınırlar (Transfer-Encoding: chunked kullanılmışsa bölüm başlıkları için 8k daha). Asıl sunucu yanıt gövdesinde tüm başlıkları ve bölüm başlıklarının tamamını yansıtacaktır. Vekil sunucuda ise istek gövdesi için 64k’lık sınır yoktur.

Apache‘nin çoğu durumda özüne yönelik URL‘ler (isteğin tekrar aynı sunucuya yapıldığı bir URL türü) oluşturması gerekir. UseCanonicalName On ile Apache, sunucu için meşru ismi ve portu oluşturmak için ServerName yönergesinde belirtilen ismi ve portu kullanır. Bu isim CGI'lerde SERVER_NAME ve SERVER_PORT değerlerinde ve tüm özüne yönelik URL’lerde kullanılır.

UseCanonicalName Off ile Apache, özüne yönelik URL’leri varsa istemci tarafından sağlanan konak ismini ve portu kullanarak oluşturur; bunlar istemci tarafından sağlanmamışsa yukarıda tanımlanan işleme başvurulur. Bu değerler, isme dayalı sanal konakları gerçekleştirirken kullanılan değerlerle aynı olup aynı istemcilerle kullanılabilir. SERVER_NAME ve SERVER_PORT CGI değişkenleri de istemci tarafından sağlanan isim ve portla oluşturulur.

Bir örnek olarak, iç ağdaki istemcilerin sunucuya www gibi bir kısa isim kullanarak bağlandığı durumu ele alırsak daha yararlı olur. Kullanıcılar bir kısa isim ve bir dizin isminden oluşan ve bir / ile sonlandırılmamış http://www/splat şeklinde bir istek yaparlarsa, Apache onları http://www.mesela.dom/splat/ adresine yönlendirecektir. Eğer kimlik doğrulama da etkinse bu kullanıcının iki defa kimlik doğrulamasına sokulmasına sebep olacaktır (bir kere www için bir kere de www.mesela.dom için; daha ayrıntılı bilgi için SSS’y e bakınız). Fakat UseCanonicalName Off olsaydı Apache isteği http://www/splat/ adresine yönlendirecekti.

UseCanonicalName DNS diye üçüncü bir seçenek daha vardır ve istek yaparken Host: başlığını kullanmayan eski istemcileri desteklemek amacıyla IP’ye dayalı sanal konaklarla kullanmak için tasarlanmıştır. Bu seçenek etkin olduğunda Apache, istemciyi özüne yönelik URL’lerle doğru yere bağlamak için sunucu IP adresi üzerinde bir ters DNS sorgusu yapar.

VirtualHost ve </VirtualHost> birlikte sadece belli bir sanal konağa uygulanacak yönergeleri sarmalamakta kullanılırlar. Bir sanal konak kapsamında belirtilebilecek her yönerge kullanılabilir. Sunucu belli bir sanal konak üzerindeki bir belge için bir istek aldığında VirtualHost bölümünde bulunan yapılandırma yönergelerini kullanır. adres şunlardan biri olabilir:

• Sanal konağın IP adresi.
• Sanal konağın IP adresi için tam nitelenmiş alan adı.
• NameVirtualHost * ile birlikte tüm IP adresleri ile eşleşmek üzere * karakteri.
• Sadece IP sanal konaklarında kullanmak için eşleşmeyen IP adreslerini yakalamak amacıyla _default_ dizgesi.

İsteğe bağlı port numarasını belirtmeyi mümkün kılmak için IPv6 adresleri köşeli ayraç içine alınır. IPv6 adresi kullanılan bir örnek:

Her sanal konağın ya farklı bir IP adresi ve port ile ya da farklı bir konak ismiyle eşleşmesi gerekir. Birinci durumda sunucu makinesinin çok sayıda adresten IP paketleri kabul edecek şekilde yapılandırılması gerekir. (Eğer makinede çok sayıda ağ arabirimi yoksa bu, işletim sistemi desteklediği takdirde ifconfig alias komutuyla sağlanabilir.)

IP’ye dayalı sanal konakları kullanıyorsanız, diğer sanal konaklarda açıkça belirtilmemiş IP adresleriyle eşleşecek sanal konağı _default_ özel ismiyle belirtebilirsiniz. "Ana" sunucu yapılandırmasında _default_ diye bir sanal konağın bulunmaması halinde, hiçbir IP adresi eşleşmesi bulunamadığı takdirde VirtualHost bölümleri dışında kalan tüm yapılandırmalar bu amaca yönelik olarak kullanılır. (Yalnız dikkat edin, bir NameVirtualHost yönergesi ile eşleşen bir IP adresi için ne "ana" sunucu yapılandırması ne de _default_ sanal konak yapılandırması kullanılır. Bu konuda daha ayrıntılı bilgi için isme dayalı sanal konaklar belgesine bakınız.)

Eşleşilecek portu değiştirmek için bir :port belirtebilirsiniz. Port bu şekilde değiştirilmediği takdirde ana sunucunun son Listen yönergesinde belirtilen port kullanılır. Bir adresteki tüm portlarla eşleşileceğini belirtmek için :* kullanabilirsiniz. (Bu, _default_ kullanıldığı takdirde önerilir.)